ز دست کوته خود زیر بارم.

 

که از بالا بلندان شرمسارم

 

مگر زنجیر مویی گیردم دست

 

وگرنه سر به شیدایی برارم.

 

زچشم من بپرس اوضاع گردون

 

که شب تا روز اختر میشمارم

 

بدین شکرانه میبوسم لب جام.

 

که کرد اگه ز راز روزگارم.

 

اگر گفتم دعای می فروشان

 

چه باشد حق نعمت میگذارم.

 

من از بازوی خود دارم بسی شکر

 

که زور مردم ازاری ندارم.

 

سری دارم چو حافظ مست لیکن

 

به لطف آن سری امید دارم.

نوشته شده در یادداشت ثابت - پنج شنبه 93/2/26ساعت 6:57 عصر توسط eibo نظرات ( ) | |